Włodzimierz Nahorny – Jej portret

Pod koniec 1970 roku Włodzimierz Nahorny nagrał dla Polskich Nagrań album, który wypełniły głównie ówczesne przeboje w jazzujących aranżacjach z pogranicza easy listening. Całość otrzymała tytuł od otwierającej go, autorskiej kompozycji Nahornego: „Jej portret”. Po wydaniu płyty zaproponowano mu przerobienie tematu na piosenkę, tekst napisał Jonasz Kofta, utwór wykonał Bogusław Mec – reszta jest historią. O instrumentalnym oryginale zapomniano na… 43 lata.

W 1970 roku Włodzimierz Nahorny był już cenioną postacią w świecie polskiego jazzu. Przewinął się przez niezliczoną ilość projektów, nagrywając i koncertując m.in. z Andrzejem Kurylewiczem, Andrzejem Trzaskowskim, Krzysztofem Sadowskim czy Studiem Jazzowym Polskiego Radia. Prowadził także własne trio i kwintet, nie stronił także od muzyki rozrywkowej – m.in. współpracując z grupą Breakout. Na albumie „Jej portret” zaprezentował się jako wszechstronny instrumentalista (gra na fortepianie, saksofonie altowym, flecie i klawesynie), w lekkim, urzekającym pięknymi melodiami repertuarze – zaaranżowanym z polotem przez czołówkę polskiego jazzu (Jan Ptaszyn-Wróblewski, Tomasz Stańko, Tomasz Ochalski i sam Nahorny).

Album, zremasterowany z oryginalnych taśm, uzupełniono o sześć nagrań dodatkowych, dokumentujących flirt Włodzimierza Nahornego ze światem muzyki lekkiej, łatwej i przyjemnej. W książeczce – obok obszernego szkicu na temat nagrywania płyty – znalazły się nieznane wcześniej fotografie Marka Karewicza, wykonane podczas sesji zdjęciowej na okładkę.

Płyta ukazała się dzięki pomocy Chiltern Business Farm